To George or not To George?

Ik maak het dan nu echt officieel:" ik ben echt officieel, formeel, nadrukkelijk en ondubbelzinnig GEEN George Michael fan. 

Ja, ik heb het wel geprobeerd te zijn, maar het lukt me echt niet. Echt niet, uit de grond van mijn hart. En waarom dan al die kaarten vraag je je af ? Wees gerust gesteld, die zijn zo goed als allemaal verkocht. Snap jij het nog ? Ok....ik zal het proberen uit te leggen.


Om te beginnen maak ik graag duidelijk dat dit blog geen waardeoordeel is over anderen, maar wel over mijzelf.


Zo lang als ik me kan herinneren heb ik altijd enorm genoten van de muziek van George. George was natuurlijk in mijn puber jaren het, of in ieder geval 1, van de iconen van de jaren 80/90. Eigenlijk was ik pas echt fan van Madonna. Maar naar mate ik ouder werd waardeerde ik de muziek en teksten van George veel meer.


Maar lees goed, de muziek en teksten van George. De persoon George Michael heeft me nooit echt aangesproken of geraakt. In de loop der jaren kwamen daar natuurlijk de nodige schandalen en domme acties van de man bij. Natuurlijk hoef ik die voor de ECHTE fan niet op te noemen, maar een combinatie van teveel drugs, gevangenisstraf, toiletschandalen, alcohol, sexfeesten etc. maakt dat ik niet echt een associatie met de man heb kunnen opbouwen. Wel resulteerden die schandalen en persoonlijke drama's telkens weer in prachtige muziek. Een geluk bij een ongeluk zeg maar.


Daarbij komt dat ik het "geluk" heb gehad de man ook nog eens 2 keer van vrij dichtbij mee te maken. Als eerste toen ik een jaar of 18 was. Geloof het of niet, maar ik had echt Mr. Michael's echtgenoot kunnen zijn. Het gebeurde tijdens een onschuldig bezoek aan Harrod's in Londen. Al een tijdje kreeg ik het gevoel dat er iemand achter me aan zat. Liep ik door, stond hij weer achter me of bij me in de buurt. Na een tijde kreeg ik echt door "gecruisd" te worden en besloot het eens nader te onderzoeken. Zo onzeker en onschuldig als ik op mijn 18e was (geen idee toen wat cruisen überhaupt was) merkte ik ineens dat het George was die me probeerde te cruisen. Ik ben niet op de avances ingegaan.


De tweede "ontmoeting" was een paar jaar geleden toen we in Londen zaten te dineren in een restaurant. Kwam ineens George binnen met een groep vrienden en zijn toenmalige partner Kenny. Als "klap op de vuurpijl" werden ze exact aan de tafel naast ons gezet. Door de krapte van het restaurant zat hij vervolgens zowat tegen René's stoel aan en verontschuldigde zich daar enkele malen over. We zaten front row en konden ook nog eens de gesprekken letterlijk volgen.


Waarom ik die zaken aanhaal. Omdat ik eigenlijk wil aangeven dat beide "ontmoetingen" me niets tot weinig deden. Tuurlijk was het leuk. Maar had Robbie Williams, Sting of Elton John er voor in de plaats geweest dan had ik het net zo leuk of spannend gevonden. Het simpele feit dat dit George was deed me niets extra's. 


Maar waarom dan al die concertkaarten?


Tja, dat is zo gegroeid en eerlijk gezegd heb ik me een beetje laten opfokken door andere fans onder meer via Twitter. Door het contact met de andere fans begon ik me meer en meer af te vragen of ik ook niet echt zo'n fan was. Dit werd me door anderen immers ook "verweten" Ik begon dus letterlijk een beetje aan mijzelf te twijfelen. Maar ik begon ook steeds meer George feelings te krijgen. Ik begon me, zo merkte ik, steeds meer te verdiepen in meer en meer George. Nieuwe concertreeks JAAAA iedereen gaat en ik wil ook. Ik vond het de vorige keer erg mooi, dus ik wil weer. Maar Weer werd Meer en meer en meer. Totdat......


Totdat ik me steeds meer realiseerde dat dit niet IK was. Hoe meer zelfreflectie, hoe meer ik dacht.....ik ben niet zo'n grote fan. Wordt het niet een overkill?, wil ik dit wel?


Steeds meer begon ik me irriteren aan een George die het, mijns inziens, helemaal niet zo met zijn fans op heeft. Het is, zo concludeerde ik, meer en meer iets wat er voor George bijhoort. Maar George leeft in zijn eigen wereld van drugs, nachtclubs en met een "hot pornstar" aan zijn zijde. Buiten die zaken om, sluit hij zich op in zijn huis. Duidelijk voorbeeld was het concert in het Royal Opera House in Londen. Dit werd aangekondigd als een very special evening. Nou ja, voor kaarten van 400 Euro verwacht je dan ook iets specials. Maar wat bleek......niets, helemaal niets. Nog geen woord, verwijzing of opmerking over het goede doel van die avond waarvoor geld werd ingezameld. Gewoon een standaard optreden, zoals er al velen waren geweest.


Maar er was meer:


Een George en zijn vriend die, zo blijkt keer op keer, helemaal niet zo goed tegen kritiek kunnen. Zo sterk zelfs dat hij besluit uit ruim 400.000 volgers op twitter enkele mensen te blokken omdat ze niet naar zijn mond praten. Maar George gaat zelf wel erg graag tekeer tegen alles wat volgens hem "tegen" George is. 


Hand in hand met een nieuwe jongere vlam die, voor mij, duidelijk uit is op Fame. Een mislukte carrière in de porno....dan maar Celebrity kapper.....en wil je nog meer.....dan is er George. Eindelijk zijn podium gevonden. Stond Kenny ooit zo in de spotlights ? 


De "oudere homo" die zich realiseert dat het allemaal aan het aflopen is. Oude vriend ingeruild voor een jongere hunk (erg herkenbaar beeld bij 40+ mannen). Dit is helemaal niet iemand waar ik ook maar enige associatie bij heb.


Je zou verwachten dat na jaren van roem, je toch een hoop zaken naast je neer kunt leggen en meegroeit met je fans en met wat zij anno 2012 verwachten. Het volgen van andere popsterren via twitter en bezoeken aan andere concerten maakten me duidelijk dat het allemaal ook heel anders en wel persoonlijk kan.


Concerten zijn niet voor niets (op een paar na) nog steeds niet uitverkocht. Ja tuurlijk, de vaste groep komt wel (2,3,4,5 of 20 keer) Maar gewoon binnen no time uitverkocht zoals Madonna, Lady Gaga, Michael Buble, Justin Bieber and so on, wel doen....dat is er bij George niet meer bij. Maanden later zijn er nog goede eerste rangs kaarten te koop voor de meeste "gigs"


Ik realiseerde me dat ik George, met name de laatste 15 jaar, nog helemaal nooit maar dan ook echt nooit in een spontaan contact met zijn fans heb gezien. Het gaat allemaal geforceerd en even snel. Via zijn fanclub website wordt zelfs vermeld dat cadeau's en "meet and greets" niet tot de mogelijkheid behoren. 


En dan als klap op de vuurpijl zijn daar een aantal andere "Die Hard Fans". Verhalen over fans die elkaar krabben en schoppen om maar vooraan te kunnen staan. Fans die geen enkele vorm van gezonde kritiek kunnen weerstaan maar dag en nacht met George bezig zijn. Twitter profielen met George foto's. Het volgen van zijn nieuwe vriend en deze de hemel in prijzen zonder dat ze de man ooit 1 zinnig woord hebben horen zeggen. Of nog sterker, zich naar George vernoemen en een van zijn Griekse namen aannemen. ZIEK.


Komt er een youtube filmpje met een volledig onverstaanbare versie van een nieuwe single, de trouwe fans roepen direct dat het "Amazing" en "Brilliant" is. Het gaat mij echt boven mijn pet. Of mensen die eerst roepen dat ze erg nuchter zijn en het allemaal niet zoveel doet om vervolgens er zo in op te gaan dat de bril die ze op hadden niet roze maar knal roze is geworden. Met elke vorm van gezonde kritiek als onmogelijkheid. 


Ik ben van mening dat je als (getrouwde) vrouw van 40+ niet helemaal in orde bent als je zo idolaat bent van een "ouwe nicht" die helemaal niets, maar dan ook helemaal niets met vrouwen op heeft dat je er zo in op kan gaan. Get Real please! Tuurlijk kun je het een leuke, knappe man vinden die prachtig zingt. Maar daar houdt het dan toch op ?


Ik realiseer me dat bovenstaande kan worden geïnterpreteerd als aanklacht of als kritiek op George in the first place en daarnaast andere fans. Niets is minder waar en absoluut niet zo bedoelt. Ik probeer louter neer te leggen waar mijn gevoel vandaan komt en hoe ik over zaken denk en ze op mij overkomen. Als anderen zich gelukkig voelen in hun George wereld, prima. Maar ik kom tot de conclusie dat dit niet mijn wereld is en dat dit niet iets is waar ik heel veel binding mee mee heb en zeker niet wil hebben. 


En daarom, wellicht gewoon uit gezond verstand, heb ik na lang nadenken besloten mijn George kaarten te verkopen. De fanclub was, na wat aandringen, zo genereus om mijn kaarten te annuleren en het geld terug te storten. De andere tickets heb ik, op een paar na, allemaal via het internet (met een leuke winst) kunnen verkopen. De laatste paar staan nog te koop.


Wat overblijft is dan het concert in Amsterdam.....ga ik ? Op dit moment nog geen idee. Time will tell. Ik weet in ieder geval zeker dat wat het ook wordt, To George or not to George, ik zal geen spijt hebben van mijn keuze.


Wat overblijft zijn CD's met prachtige muziek en nummers waar ik, zo af en toe en soms wat vaker, enorm van geniet. En al dat George nieuws........just let it pass.....

Homofoob "Bekend Nederland"

Deze blog gaat over de mogelijke homofobie van bekende mensen als Marco Borsato en Wendy van Dijk.

Om mijn vorige blog over de weigerambtenaar (klik hier om deze te lezen) te promoten heb een via twitter diverse links rond gestuurd. Dit naar zowel bekende als onbekende Nederlanders inclusief (ex) politici. Niet omdat ik dacht dat mijn blog nou zo'n shockeffect zou hebben en ook niet omdat ik de illusie had direct door het NRC of de Volkskrant te worden gecontracteerd. Maar toch, je denkt iets te melden te hebben en wilt dan ook graag dat je boodschap wordt gehoord. En wees eerlijk, het doel heiligt de middelen.

Tot op heden is deze blog door 112 mensen gelezen. Met aftrek van wat vrienden en bekenden blijven er toch ruim 100 lezers over (and counting). Is dat veel ? Geen idee. Als er tussen die lezers ook maar 1 of 2 mensen zitten die de blog belangrijk genoeg vinden om er iets verder mee te doen is het doel al bereikt. Het aantal lezers doet er dan niet zo toe.

Maar ik zal eerlijk zijn. Natuurlijk had ik liever 1000 of zelf 10.000 lezers gehad. Stiekem hoop je er toch op dat als je zo'n linkje aan mensen als Marco Borsato of Wendy van Dijk stuurt dat er dan eentje bijzit die je bericht retweet aan zijn of haar 220.000, 95.000 of 10.000 volgers. Simpelweg omdat ze het met je eens zijn en op willen en durven komen voor het goede doel.

Maar ik had natuurlijk beter moeten weten. Ik heb immers zelf een aantal jaren voor TV en Theater gewerkt. Dus ik ken "mijn pappenheimers" een beetje. Natuurlijk willen de bekende Nederlanders hun hoofd verbinden aan het goede doel. Maar dan natuurlijk als er voor hun zelf ook iets valt te halen. En dat betekent aandacht voor hun door middel van een camera, interview of anders. Natuurlijk ook met de beste bedoelingen, maar ik vraag me nadrukkelijk af of de inzet (en het resultaat uiteraard) ook hetzelfde zou zijn zonder die camera of aandacht. Je gaat natuurlijk in zo'n belpanel zitten om geld op te halen voor Haïti of Tsunami slachtoffers maar daarbij wil je natuurlijk als bekende Nederlander wel graag dat Nederland ziet dat je er ook bij bent.

Aan de andere kant schakelt een goed doel weer een BN'er in omdat er dan juist een camera aan te pas komt. En aandacht voor hen betekent aandacht voor het goede doel en andersom. En zo snijdt het mes aan 2 kanten.

Hoe zit dat dan met de strijd voor homo-emancipatie en tegen discriminatie van homo's ?

Als bekende Nederlander wil je je haar en make-up natuurlijk wel graag gedaan hebben door de Mari van der Ven's en de Leco's van deze generatie. Maar wil en durf je ook werkelijk gelinkt worden aan het opkomen voor homo-emancipatie en tegen homodiscriminatie ? Durf je daar je nek als BN'er ook voor uit te steken. Ook als daar nog een politiek smaakje aanzit?

Natuurlijk wil je ze tijdens de Gaypride nog wel eens op een boot zien mee(z)waaien, maar ook dan weer staan de camera's prominent opgesteld. Je ziet ze soms denken;"Kijk mij eens tolerant zijn"

Persoonlijk vind ik het ook je plicht als BN'er om je in te zetten tegen homohaat en discriminatie. Ook als de camera's even uit zijn.Ik begrijp best de de Mauro's van deze samenleving een hoger troetel en knuffelgehalte hebben, want gek genoeg staan de BN'ers dan wel op hun achterste poten en vooraan in de rij om hun oordeel te geven. Maar als je medeburgers worden gediscrimineerd tot aan de overheid aan toe (want tot die overheid behoren niet alleen de weigerambtenaren maar ook de politici die een oogje dicht knijpen en tolereren) dan is er kennelijk te weinig eigenbelang te halen ?


Is mijn conclusie wellicht te prematuur? Misschien. Het feit dat Marco en Wendy (en met hen nog tientallen) niets met mijn link en blog hebben gedaan maakt ze natuurlijk niet homofoob. Er zullen of kunnen andere redenen zijn. Misschien hebben ze de hele blog niet gelezen en/of  is mijn tweet in de massa opgegaan. Misschien vonden ze de blog niet goed genoeg om er iets mee te doen, dat kan natuurlijk ook nog. Hoewel ik dat dan ook graag van ze had gehoord.

Waar het in essentie omgaat is natuurlijk niet dat specifiek Marco of Wendy voor de homobeweging op de barricades moeten springen. De basis is echter dat we in Nederland nog teveel en te vaak het gevoel hebben dat het met de homo-emancipatie wel goed zit. Terwijl de praktijk dagelijks het tegenovergestelde bewijst. Denk maar aan de bijna dagelijkse berichtgeving over weggepeste of in elkaar geslagen homo's. Weigerambtenaren accepteren draagt bij aan een maatschappij waarin homodiscriminatie wordt geaccepteerd.


En juist om die strijd aan te gaan en daar een definitief STOP tegen te geven hebben we juist ook de Wendy's en Marco's nodig die bereid zijn hun nek uit te steken en op te komen voor de homo emancipatie. Hoeveel echte BN'ers kun jij noemen die echt op durven komen voor de homorechten en hun eigenbelang daarbij vergeten? Ik ben benieuwd. Zelf kom ik niet verder dan een hand vol en die schok bracht me tot deze blog. 


Hopelijk staan er snel een paar echte BN'er helden op die puur uit woede en onbegrip tegen de discriminatie van homo's hun stem laten horen. Met en zonder camera.

Weigerambtenaar

Het homohuwelijk bestaat niet! In Nederland kennen we een huwelijk dat voor iedereen toegankelijk is. Er is dus niet één ander of speciaal huwelijk als het om een verbintenis tussen twee mannen of twee vrouwen gaat. Dat is een geweldig verworven recht en iets om trots op te zijn. Maar juist dat gegeven maakt dat de gehele kwestie van de Weigerambtenaar een werkelijk grof schandaal. Daarbij accepteert de bevolking en politiek regelrechte discriminatie en doet er ook nog eens schaamteloos en vrolijk aan mee.

In de praktijk vinden wij het dus met z'n allen heel normaal en acceptabel dat er ambtenaren zijn die de wet naast zich neer mogen leggen en hun eigen regels er op na mogen houden. Dit alleen vanwege het simpele feit dat zij geloven, let wel geloven dus ver weg van enige zekerheid, dat de opgedragen wetgeving niet strookt met datgene waarvan zij geloven dat het zo hoort. En vervolgens die waarheid willen opdringen door de wet te ontduiken. Zij besluiten dus om hun taak en werk, waarvoor aangenomen en door ons belastingbetalers voor betaald, niet uit te voeren. En dat mag.


Let op, dat geldt natuurlijk niet voor alle wetgeving. Maar aangezien homo's en lesbiennes kennelijk nog steeds als tweede of derde rang burgers worden beschouwt, is het acceptabel.


Onze premier legt het als volgt uit: ook al vindt hij persoonlijk dat het niet in orde is, er zijn belangrijkere zaken die moeten gebeuren en daarom accepteert hij deze weigerambtenaar. Immers hij heeft o.a. de SGP in de eerste kamer nodig voor belangrijkere zaken. Belangrijkere zaken.......dus homo's en lesbiennes en hun rechten worden door onze premier als minder belangrijk afgedaan en dus is het geaccepteerd dat de wet wordt ontdoken.

Maar wat als er morgen een moslim aan het loket staat voor een nieuwe paspoort en de ambtenaar zegt; "sorry, uw levensstijl komt niet overeen met mijn geloof, dus ik weiger u een paspoort te geven, gaat u maar naar mijn collega" Dan mag dat dus ook. Of wat dacht je van;"sorry u bent zwart en mijn geloof laat het niet toe dat ik met zwarte mensen praat. Uw parkeervergunning geef ik dan ook niet af, volgende loket graag" Ook dat is acceptabel. Immers, ambtenaren mogen kennelijk in Nederland zelf bepalen of zij hun opgedragen taak uitvoeren of niet. Als het met een huwelijk mag, waarom zou het dan niet met de uitgifte van een paspoort mogen ?


Maar dan. Als een ambtenaar dit uit geloofsovertuiging mag, mag ik het dan ook? Of de bakker op de hoek? "Sorry, ik verkoop u geen krentenbollen want u draagt een keppel" 

Onvoorstelbaar ? Wellicht, maar officieel gezien zou dit dus kennelijk ook mogen. Waarom mag een ambtenaar op basis van een geloof wel weigeren homo's te huwen maar niet weigeren moslims een paspoort te geven? Ik zie het verschil niet. Als je ergens in gelooft kun je dat op je eigen wijze interpreteren en uitdragen. Godsdienstvrijheid noemen we dat dan. En vervolgens is zo'n beetje alles acceptabel onder de noemer van "geloof"

Absurd natuurlijk. Zo'n maatschappij is onleefbaar en dat willen we dus met z'n allen ook niet. Of toch wel ? Want zolang Nederland en zijn politiek accepteert dat ambtenaren zelf mogen bepalen of zij iemand wel of niet huwen is de stap naar het weigeren van een huwelijk waarbij een jood of moslim is betrokken zo gemaakt. 

Maar kennelijk is het pluche voor Mark Rutte en zijn kabinet vele malen belangrijker dan gelijkheid voor iedere burger. En de PVV (die laatste V staat voor vrijheid) blijft die constructie gedogen. Of is die V de vrijheid er één in de zin van "ga lekker allemaal je eigen gang, vrijheid blijheid ?" Want in dat geval is er dus niets mis met de hoofddoek van Beatrix en Maxima in Abu Dhabi!

Wie een hond wil slaan

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, René heeft vandaag een hond geslagen. Niet een van onze honden natuurlijk, maar een andere hond in het bos. 

Vanochtend kwam hij min of meer gestrest terug van de honden uitlaten. "Ik heb een hond geslagen" riep hij min of meer in paniek. Wat bleek, één of andere agressieve hond kwam met opgeheven lip en wijd en breed showende tanden op Spirit, één van onze twee Bearded Collies, afgestormd en begon op hem "in te hakken". Beetje dit idee:

Nu hebben honden van nature de capaciteit om daar goed mee om te gaan, dus Spirit draaide gelijk op zijn rug om zich over te geven. En dat werkte. Althans voor Spirit. Want inmiddels had de hond het gemunt op René en kwam dus met die zelfde bek vol showende tanden op René afgerend. En toen is het gebeurd. René heeft die hond een enorme klap met een stok gegeven waarop het beest niet wist hoe snel die moest afdruipen. 

Was er een andere oplossing ? Geen idee, wellicht had René ook op zijn rug moeten gaan liggen in dat bos ? Maar ja, dat is nou niet je eerste en logische gedachte. Wat zou jij doen ?


Inmiddels was zijn baasje ook gearriveerd. Die bood dan wel direct zijn excuses aan (gelukkig maar, dat had ook anders gekund) maar toverde vervolgens een metalen muilkorf te voorschijn om daar het beest mee te voorzien. René achterlatend met de opmerking;"Sorry ik had nog niemand in het bos verwacht zo vroeg!" 

Te idioot voor woorden dus. Wie laat nu zo'n ongeleid projectiel, dat eigenlijk gemuilkorfd moet zijn, los lopen in een bos wat druk wordt bezocht door honden, kinderen en andere bezoekers ?

Thuisgekomen zegt René;"het werd helemaal zwart voor mijn ogen. Ik weet nog niet waar ik die stok zo snel vandaan heb gehaald?". Ach zei ik quasi nonchalant;" Wie een hond wil slaan, vindt altijd wel een stok"

Door dit verhaal denk ik overigens gelijk terug aan de eerste hond die we hadden. Een rottweiler. Echt een schat van een beest die geen vlieg kwaad deed. Deze tekening hebben we laten maken na zijn overlijden.

De 10 jaar dat we samen hebben doorgebracht maakten helaas, met een bijna dagelijks stramien, duidelijk hoe vreselijk kortzichtig, bevooroordeeld en discriminerend mensen eigenlijk zijn. Tuurlijk begrijp ik best dat een rottweiler een intimiderende uitstraling heeft en dat er veel problemen zijn met rottweilers. Maar wist je dat procentueel gezien er veel meer hondenbeten worden veroorzaakt door Jack Russels ? En dat Labradors in verhouding ook hoog scoren als het om bijten gaat ? 


Maar ja, je deinst niet terug voor een Jack Russel of zo'n lieve Labrador toch. Nou ja, als je heel erg bang voor honden bent misschien wel, maar anders......


Nou met een rottweiler is/was het bijna onmogelijk om op een leuke manier de hond uit te laten. Zodra hij ook maar in de buurt kwam van een andere hond begon in het merendeel van de gevallen de eigenaar al te roepen en te schreeuwen. "Haal die gevaarlijke hond weg". 


Helaas begrijpen de eigenaren van die andere hond niet dat je daarmee een prachtig excuses creëert om je hond in te prenten dat andere honden / rottweilers dus gevaarlijk zijn. Mensen staan er niet bij stil dat je hond je zéér nadrukkelijk en nauwkeurig in de gaten houdt. Het werkt net als met bijvoorbeeld vuurwerk. De hond schrikt. In plaats van die "schrik" te negeren wordt de hond snel aangehaald met een troostend "stil maar" of "ach kom maar, gaat het weer een beetje" 


Vervolgens legt die hond dus de link tussen vuurwerk en eng. Want zelfs mijn baas reageert erop en stel me gerust. De ene hond heeft al aan één zo'n inprenting genoeg maar de meeste honden "snappen" bij de 2e of 3e keer zeker dat vuurwerk eng is. 

Zo dus ook met die "gevaarlijke hond". De volgende keer denkt zo'n hond op voorhand al "trouble"

Mijn volle overtuiging, na ruim 20 jaar hondenbezit, is dan ook dat het overgrote deel van alle problemen waarbij honden zijn betrokken worden veroorzaakt door de eigenaar en de opvoeding van de hond door die eigenaar. Ik denk echt dat er heel heel weinig honden van nature agressief worden geboren en maar één doel voor ogen hebben nl. bijten.


Eigenlijk had René dus niet die hond, maar die eigenaar moeten aanspreken op dit onacceptabele gedrag. Maar ja, dat is achteraf. En wie weet wat er dan was gebeurd ?


Toch wil ik graag pleiten voor een verplichte cursus voor alle mensen die een hond willen aanschaffen. Ik ben er van overtuigd dat dat een heleboel problemen zou kunnen voorkomen.


En als beloning voor het afleggen van die cursus met goed gevolg vrijstelling van de hondenbelasting. Want als er voor de eigenaar niets te halen valt.......

Merel

Merel

Deze blog gaat over de relatie tussen een Merel en Cruises.

Waarschijnlijk ben je nu al lost ? Ok, ik zal het proberen uit te leggen. Eerst de Merel.

Ik ben gek op vogels. Waarom, geen idee. En denk nu niet dat ik verstopt met verrekijker, groene pet en vogelfluitje op ontdekking de natuur in ga. Nee, ik ben geen vogelaar of ornitholoog. Maar toch kan ik enorm genieten van vogels. Met name omdat ze zo slim zijn. Klinkt gek ? Dacht ik ook, maar als je eens echt je best doet om je in vogels te verdiepen zul je zien dat het hele slimme beestjes zijn.

Onze voor- en achtertuin hangen dus vol met allerhande vogelvoersystemen, huisjes en al niet meer. Dit met als gevolg een bonte verzameling aan diverse vogels. Helaas niet zoveel als in bij ons andere huis. Maar we wonen nu direct aan een bos en dus waarom zou je als vogel naar een zielig huistuintje gaan als je een compleet bos naast de deur hebt? Dat bedoel ik dus met slim. Maar goed, desalniettemin komen er toch diverse vogels kijken die het lekkere (en veel te dure) voer niet kunnen weerstaan. Zo ook deze merel

Op vaste tijden bezoekt hij de voederschaal en is voor niets en niemand bang, nou ja op onze kat na dan. Inmiddels is hij (of zij....ik zei al ik ben geen vogelaar) onze huismerel geworden. Erg leuk, want merels zingen prachtig en het is dan ook een fantastisch geluid in de tuin.

Goed, vandaar dus de merel. Maar wat heeft die merel nu met cruises te maken. Nou helemaal niets. Althans niet die merel. Maar wel die andere merel.

Bij de naam Merel heb ik altijd 2 gedachten. 
1) Ik vind Merel een vreselijke naam voor een kind. Net als Vlinder overigens. Op voorhand mijn excuses aan alle Merels en Vlinders (en overige bloemen en bijen)
2) Merel doet me altijd denken aan het volgende voorval. Merel was het nichtje van de vrouw van een voormalige werknemer van ons. Voor het gemak noem ik ze de fam. O. Ter gelegenheid van het jubileum van de zaak hadden we besloten om het voltallige personeel met gezin een cruise cadeau te doen (nee, we hebben geen vacatures op dit moment). 9 dagen naar Noorwegen en de Noorse Fjorden. 

Vertrek uit Amsterdam en na ongeveer 1,5 uur varen arriveer je dan bij de sluizen in IJmuiden. Voordat zo'n megacruise schip door de sluis is ben je nog eens 1,5 uur verder. Mooie gelegenheid voor vrienden en familie om je uit te zwaaien. Zo geschiedde. Zodra het schip in de sluizen was stormde iedereen naar het promenade dek om te beginnen met dit "afscheidsritueel". Daaag, Fijne reis, Veel plezier, Geniet er van!. Een soort standaard verhaal. Zo ook familie O. met 2 kinderen, een jongen van 3 en een meisje van 6 en natuurlijk helemaal hyper. En wie stonden daar op de kade ? Natuurlijk de familie met niemand anders dan Merel. Merel, het arme kind, was op dat moment een maand of 4 oud dus ze had niet eens het besef dat ze leefde zeg maar. Daar begon het:

Daaag Mereltje (vooral dat tje) doei liefje, daag schat en dan naar de familie, daag, tot ziens en de familie weer terug. Fijne reis, veel plezier. Dit houden ze zo een kwartier vol. De kinderen beginnen al wat ongeduldig te worden. En de familie besluit eens een andere tekst. Mooi schip he ? nou doeiiiii. Dag MEREL, DOEI MEEEEREEEEL Dag allemaal, Veel plezier, dag Mereltje enfin dat ging lekker zo door. Merel keek natuurlijk niet op of om.


Maar zoals ik al zei duurt het dus bijna 1,5 uur voor de gehele doorvaart. Eerst de deuren dicht, schutten, deuren weer open, ben je wel even bezig. Inmiddels droop de ene na de andere af. Maar niet deze fam. O. Ze hielden stug vol, kinderen steeds druiliger. Dus al die tijd (lekker winderig en koud op het dek) gaat het zo door. Nou daaaag, veel plezier, tot ziens, doei maar natuurlijk werd ook Merel nog steeds niet vergeten. 


Na ruim een uur en kwartier op dat dek zonder dat er ook maar iets gebeurd is iedereen natuurlijk allang vertrokken en geniet van een heerlijk cocktail of een glaasje bubbels. Maar niet de familie O. 

Ik dacht bij mezelf ik ga toch maar eens kijken. Het duurt zo lang. Ik er naar toe. Ja hoor....nog steeds hetzelfde beeld. Behalve dan die kinderen die het dek zowat afbreken inmiddels. Daag, tot ziens, fijne reis, dag Mereltje. Komt die kleine meid van 6 ineens naar voren, trekt haar moeder aan haar jas en zegt uit het niets: Mam, mama, gaan we nou eindelijk eens ? We staan al meer dan een uur naar dezelfde mensen te zwaaien!!!!


Nou, je kon mij natuurlijk wegdragen. Sindsdien doet de naam Merel me dan ook aan dat voorval denken. En als ik die mooie Merel in onze tuin zie denk ik stiekem nog weer eens terug aan die heerlijke cruise, dat mooie schip en natuurlijk dat verhaal met die andere Merel.

Welkom

Hallo en Welkom,

Nou het begin is er. Althans ik heb de eerste regels van mijn blog op papier staan. Zal wel even wennen worden om te gaan bloggen. Maar ach….je moet met je tijd mee, so here I am.

Takkewo, als eerste zal je wel denken;”Takkewo, wat is dat nu weer?” Laat ik het proberen uit te leggen. Toen Arno (ja want dat is mijn echte naam) nog een Arnotje was, was Takkewo zo ongeveer mijn lijfspreuk. Althans dat zegt mijn moeder, dus daar moet ik dan maar op vertrouwen. Wat het betekent ? Tja dat blijft natuurlijk een vraag. Maar het schijnt dat ik het meestal riep ter vervanging van "pas op!" of "voorzichtig!". 

De andere foto's op mijn blog zijn overigens niet van die tijd.....dit Takkewo speelde echt in de beginjaren van dit bijzondere leven. Toen was er helaas nog geen digitale fotografie, dus wellicht zijn de foto's niet helemaal scherp. Takkewo komt ongeveer uit de tijd toen ik eruit zag als hier:

Takkewo is in ieder geval wel één van de vroegst herinneringen aan mijn eerste woordjes en dacht dat het wel een leuk pseudoniem voor mijn blog zou zijn. Op deze manier blijft takkewo wellicht vereeuwigd. En zie, zo leer je mij ook een beetje kennen. Wees gerust, inmiddels is Takkewo wel uit mijn vocabulaire verwijderd en meer rare of vreemde woorden zijn er volgens mij niet in herinnering. Dus hier kun je het mee doen.

Waarom deze blog? Tja, dat vraag ik mezelf ook nog af. Heb ik wel genoeg zinnigs te melden? Volgens mijn man René heb ik dat zeker en ook om mij heen word ik er steeds meer op gewezen dat het wellicht een goed idee is.

Verder zit mijn hoofd zo'n beetje 24/7 vol. Vol met ideeën, gedachtes, hersenspinsels, antwoorden, vragen, frustraties, rariteiten, nog meer ideeën. Het gaat maar door en door. Je herkent het wellicht, maar ik zou zo graag een knopje willen hebben waarmee ik dat hoofd kon uitzetten. René heeft zo'n knopje, maar ik niet. Dus het maalt en maalt maar door. En zie daar, een blog. Dus hier kan ik mijn hoofd wellicht een beetje leger maken. Als het opgeschreven is, dan is het misschien (deels) ook uit mijn hoofd.

Ik zal tussen de regels door ook proberen iets meer over mij neer te krabbelen. Zodoende leer je mij wellicht en beetje kennen. Mocht je vragen hebben of gewoon de behoefte hebben te reageren? Ga gerust je gang. Voor de Neerlandica onder ons.....mijn spelling en grammatica zal niet altijd perfect zijn. Maar alles komt uit een goed hart en als er eens een D of T verkeerd staat hoop ik zeker dat je, ondanks dat, de ware content op waarde weet te waarderen.

Liefs voor nu en ik ga eens heel hard nadenken over mijn volgende blog.