Om te beginnen maak ik graag duidelijk dat dit blog geen waardeoordeel is over anderen, maar wel over mijzelf.
Zo lang als ik me kan herinneren heb ik altijd enorm genoten van de muziek van George. George was natuurlijk in mijn puber jaren het, of in ieder geval 1, van de iconen van de jaren 80/90. Eigenlijk was ik pas echt fan van Madonna. Maar naar mate ik ouder werd waardeerde ik de muziek en teksten van George veel meer.
Maar lees goed, de muziek en teksten van George. De persoon George Michael heeft me nooit echt aangesproken of geraakt. In de loop der jaren kwamen daar natuurlijk de nodige schandalen en domme acties van de man bij. Natuurlijk hoef ik die voor de ECHTE fan niet op te noemen, maar een combinatie van teveel drugs, gevangenisstraf, toiletschandalen, alcohol, sexfeesten etc. maakt dat ik niet echt een associatie met de man heb kunnen opbouwen. Wel resulteerden die schandalen en persoonlijke drama's telkens weer in prachtige muziek. Een geluk bij een ongeluk zeg maar.
Daarbij komt dat ik het "geluk" heb gehad de man ook nog eens 2 keer van vrij dichtbij mee te maken. Als eerste toen ik een jaar of 18 was. Geloof het of niet, maar ik had echt Mr. Michael's echtgenoot kunnen zijn. Het gebeurde tijdens een onschuldig bezoek aan Harrod's in Londen. Al een tijdje kreeg ik het gevoel dat er iemand achter me aan zat. Liep ik door, stond hij weer achter me of bij me in de buurt. Na een tijde kreeg ik echt door "gecruisd" te worden en besloot het eens nader te onderzoeken. Zo onzeker en onschuldig als ik op mijn 18e was (geen idee toen wat cruisen überhaupt was) merkte ik ineens dat het George was die me probeerde te cruisen. Ik ben niet op de avances ingegaan.
De tweede "ontmoeting" was een paar jaar geleden toen we in Londen zaten te dineren in een restaurant. Kwam ineens George binnen met een groep vrienden en zijn toenmalige partner Kenny. Als "klap op de vuurpijl" werden ze exact aan de tafel naast ons gezet. Door de krapte van het restaurant zat hij vervolgens zowat tegen René's stoel aan en verontschuldigde zich daar enkele malen over. We zaten front row en konden ook nog eens de gesprekken letterlijk volgen.
Waarom ik die zaken aanhaal. Omdat ik eigenlijk wil aangeven dat beide "ontmoetingen" me niets tot weinig deden. Tuurlijk was het leuk. Maar had Robbie Williams, Sting of Elton John er voor in de plaats geweest dan had ik het net zo leuk of spannend gevonden. Het simpele feit dat dit George was deed me niets extra's.
Maar waarom dan al die concertkaarten?
Tja, dat is zo gegroeid en eerlijk gezegd heb ik me een beetje laten opfokken door andere fans onder meer via Twitter. Door het contact met de andere fans begon ik me meer en meer af te vragen of ik ook niet echt zo'n fan was. Dit werd me door anderen immers ook "verweten" Ik begon dus letterlijk een beetje aan mijzelf te twijfelen. Maar ik begon ook steeds meer George feelings te krijgen. Ik begon me, zo merkte ik, steeds meer te verdiepen in meer en meer George. Nieuwe concertreeks JAAAA iedereen gaat en ik wil ook. Ik vond het de vorige keer erg mooi, dus ik wil weer. Maar Weer werd Meer en meer en meer. Totdat......
Totdat ik me steeds meer realiseerde dat dit niet IK was. Hoe meer zelfreflectie, hoe meer ik dacht.....ik ben niet zo'n grote fan. Wordt het niet een overkill?, wil ik dit wel?
Steeds meer begon ik me irriteren aan een George die het, mijns inziens, helemaal niet zo met zijn fans op heeft. Het is, zo concludeerde ik, meer en meer iets wat er voor George bijhoort. Maar George leeft in zijn eigen wereld van drugs, nachtclubs en met een "hot pornstar" aan zijn zijde. Buiten die zaken om, sluit hij zich op in zijn huis. Duidelijk voorbeeld was het concert in het Royal Opera House in Londen. Dit werd aangekondigd als een very special evening. Nou ja, voor kaarten van 400 Euro verwacht je dan ook iets specials. Maar wat bleek......niets, helemaal niets. Nog geen woord, verwijzing of opmerking over het goede doel van die avond waarvoor geld werd ingezameld. Gewoon een standaard optreden, zoals er al velen waren geweest.
Maar er was meer:
Een George en zijn vriend die, zo blijkt keer op keer, helemaal niet zo goed tegen kritiek kunnen. Zo sterk zelfs dat hij besluit uit ruim 400.000 volgers op twitter enkele mensen te blokken omdat ze niet naar zijn mond praten. Maar George gaat zelf wel erg graag tekeer tegen alles wat volgens hem "tegen" George is.
Hand in hand met een nieuwe jongere vlam die, voor mij, duidelijk uit is op Fame. Een mislukte carrière in de porno....dan maar Celebrity kapper.....en wil je nog meer.....dan is er George. Eindelijk zijn podium gevonden. Stond Kenny ooit zo in de spotlights ?
De "oudere homo" die zich realiseert dat het allemaal aan het aflopen is. Oude vriend ingeruild voor een jongere hunk (erg herkenbaar beeld bij 40+ mannen). Dit is helemaal niet iemand waar ik ook maar enige associatie bij heb.
Je zou verwachten dat na jaren van roem, je toch een hoop zaken naast je neer kunt leggen en meegroeit met je fans en met wat zij anno 2012 verwachten. Het volgen van andere popsterren via twitter en bezoeken aan andere concerten maakten me duidelijk dat het allemaal ook heel anders en wel persoonlijk kan.
Concerten zijn niet voor niets (op een paar na) nog steeds niet uitverkocht. Ja tuurlijk, de vaste groep komt wel (2,3,4,5 of 20 keer) Maar gewoon binnen no time uitverkocht zoals Madonna, Lady Gaga, Michael Buble, Justin Bieber and so on, wel doen....dat is er bij George niet meer bij. Maanden later zijn er nog goede eerste rangs kaarten te koop voor de meeste "gigs"
Ik realiseerde me dat ik George, met name de laatste 15 jaar, nog helemaal nooit maar dan ook echt nooit in een spontaan contact met zijn fans heb gezien. Het gaat allemaal geforceerd en even snel. Via zijn fanclub website wordt zelfs vermeld dat cadeau's en "meet and greets" niet tot de mogelijkheid behoren.
En dan als klap op de vuurpijl zijn daar een aantal andere "Die Hard Fans". Verhalen over fans die elkaar krabben en schoppen om maar vooraan te kunnen staan. Fans die geen enkele vorm van gezonde kritiek kunnen weerstaan maar dag en nacht met George bezig zijn. Twitter profielen met George foto's. Het volgen van zijn nieuwe vriend en deze de hemel in prijzen zonder dat ze de man ooit 1 zinnig woord hebben horen zeggen. Of nog sterker, zich naar George vernoemen en een van zijn Griekse namen aannemen. ZIEK.
Komt er een youtube filmpje met een volledig onverstaanbare versie van een nieuwe single, de trouwe fans roepen direct dat het "Amazing" en "Brilliant" is. Het gaat mij echt boven mijn pet. Of mensen die eerst roepen dat ze erg nuchter zijn en het allemaal niet zoveel doet om vervolgens er zo in op te gaan dat de bril die ze op hadden niet roze maar knal roze is geworden. Met elke vorm van gezonde kritiek als onmogelijkheid.
Ik ben van mening dat je als (getrouwde) vrouw van 40+ niet helemaal in orde bent als je zo idolaat bent van een "ouwe nicht" die helemaal niets, maar dan ook helemaal niets met vrouwen op heeft dat je er zo in op kan gaan. Get Real please! Tuurlijk kun je het een leuke, knappe man vinden die prachtig zingt. Maar daar houdt het dan toch op ?
Ik realiseer me dat bovenstaande kan worden geïnterpreteerd als aanklacht of als kritiek op George in the first place en daarnaast andere fans. Niets is minder waar en absoluut niet zo bedoelt. Ik probeer louter neer te leggen waar mijn gevoel vandaan komt en hoe ik over zaken denk en ze op mij overkomen. Als anderen zich gelukkig voelen in hun George wereld, prima. Maar ik kom tot de conclusie dat dit niet mijn wereld is en dat dit niet iets is waar ik heel veel binding mee mee heb en zeker niet wil hebben.
En daarom, wellicht gewoon uit gezond verstand, heb ik na lang nadenken besloten mijn George kaarten te verkopen. De fanclub was, na wat aandringen, zo genereus om mijn kaarten te annuleren en het geld terug te storten. De andere tickets heb ik, op een paar na, allemaal via het internet (met een leuke winst) kunnen verkopen. De laatste paar staan nog te koop.
Wat overblijft is dan het concert in Amsterdam.....ga ik ? Op dit moment nog geen idee. Time will tell. Ik weet in ieder geval zeker dat wat het ook wordt, To George or not to George, ik zal geen spijt hebben van mijn keuze.
Wat overblijft zijn CD's met prachtige muziek en nummers waar ik, zo af en toe en soms wat vaker, enorm van geniet. En al dat George nieuws........just let it pass.....
